Ειρήνη

Όμορφη η Ειρήνη.
Στολισμένη με λουλούδια σκίζει τα κύματα της θάλασσας.
Τραγουδάει το βράδυ στ’ αστέρια που τη λούζουν.
Χορεύει πάνω στα βράχια φορώντας άσπρο φόρεμα.
Ισορροπεί στις κλωστές της ελπίδας και χαμογελάει στην άβυσσο χωρίς να την φοβάται.
Κοιτάει τον λαό που είχε σβήσει τα φανάρια της Βαστίλης ψιθυρίζοντας ότι κερδίσαμε.
Όμως κερδίσαμε;

Βλέμματα παγωμένα και μυαλά ανατριχιασμένα προσπαθούν να επεξεργαστούν ό,τι μόλις είδαν.
Ειρήνη μου λένε. Όχι βία.
Όμως εγώ νομίζω πως θέλω βία.

Κοιτώντας αυτά τα παιδιά να κλαίνε παρατηρώντας τα βήματά τους να στάζουν από ελπίδα και τα βλέμματά τους να βουλιάζουν στη θλίψη και τον πόνο, είμαι σίγουρη πως θέλω βία.

Ωραία λέξη η Ειρήνη και ας μην την είδαμε ποτέ.
Γιατί όσο κάποιοι φυτεύουν βόμβες, αφήνουνε παιδιά να σφάζονται στις κερκίδες και προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε ελεύθεροι εγώ δεν βλέπω καμία Ειρήνη.
Εσύ;

Ειρήνη: γραμμένη με ε, ι, ρ, η, ν και η.
Εμείς την έχουμε δει όμως γραμμένη με παιδομάζωμα, διώξεις, αποξενώσεις, φασισμό, βόμβες, εκρηκτικά, πληγές, αίμα, πόνο, θλίψη και κλωτσιές στους μετανάστες.

Μου δίνουν βία κι εγώ πλέον δεν φοβάμαι.
Γιατί σ’ έχω δει πατρίδα να με πουλάς.
Εχω δει κι άλλες πατρίδες να πουλάνε τα δικά τους παιδιά.
Έχω δει τις βιτρίνες σου και το πίσω από αυτές.
Οπότε πώς με ζητάς να είμαι δίπλα σου τώρα;

Όμορφη η Ειρήνη, χορεύει με άσπρο αλλά το γάλα που κρατάει είναι κόκκινο.