Τα νήματα της Ειρήνης

ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΛΟΙΠΟΝ, στη σκηνή μαριονέτες με διαφορετικές στολές αλλά παρ’όλα αυτά ίδιες μεταξύ τους. Πολεμούν ασταμάτητα, ενώ οι μαριονετίστες τούς ψιθυρίζουν πως σκοτώνοντας, αρπάζοντας, κατακτώντας θα γίνουν ήρωες.
Όλες παλεύουνεκτός από μία.Έδειχνε εξαντλημένη, δεν έβρισκε νόημα σε όλο αυτό. Ξαφνικά κόβει τα νήματά της. Αρχίζεινα τρέχει να ξεφύγει,μέσα στο σκοτάδι και τον τρόμο,βλέποντας τις άλλες να συνεχίζουν να πολεμούν.
Έτρεξε μακριά προς ένα αχνό φως.
Ένιωσε για πρώτη φορά το αίσθηματης ελευθερίας και της ζωής να την κατακλύζει, σαν να γυρνάει πάλι πίσω στην παιδική της ηλικία. Τότε που οι μάχες γίνονταν με ξύλινα όπλα και οι φωνές που ακούγονταν δεν ήταν σπαρακτικές, αλλά χαρούμενες.
Το σκοτάδι του πολέμου την είχε τυφλώσει, μα τώρα έβλεπε χρώματα γύρω της,τα χρώματα της ζωής.
Αυτό είναι η ειρήνη, να κόβει κάποιος τα νήματα για να ξεφύγει από τα δεινά.Να μπορεί επιτέλους να διακρίνει όλα εκείνα τα χρώματα.
Ειρήνη είναι ελευθερία, αγάπη, ασφάλεια, συμφιλίωση με όλες τις χώρες της γης ο ήχος των παιδιών που παίζουν.
Η ειρήνη δεν έχει όρια, χρώμα, ηλικία, φύλο, θρησκεία
Η βία δεν είναι το κλειδί για τη λύση των προβλημάτων μας
Μην γίνεις και εσύ μαριονέτα.

Ειρήνη πάμε να παίξουμε; Ναι, πάμε